Wat was ik zenuwachtig. Acht januari om negen uur liep ik samen met mijn vriend naar de dagbehandeling van de Oncologie. Het moment dat we de afdeling opliepen, schoten de tranen mij in mijn ogen. Nu werd het toch wel wat ‘echter’, die lymfeklierkanker. Ik raakte redelijk in paniek. Een infuus zou weer in mijn arm geprikt worden. Gelukkig had ik speciale crème (EMLA-crème) mee. Deze crème werd op een deel van mijn arm gesmeerd en zorgde ervoor dat dat stuk van mijn arm een beetje verdoofd zou zijn.

Zo, dat is eruit. 2 januari kreeg ik de uitslag. Samen met mijn vriend en mijn moeder wachtte ik in de wachtkamer van de afdeling Oncologie tot ik ‘het’ gesprek zou hebben. We vermaakten ons even met de Jan van Haasteren puzzel tot we geroepen werden door de hematoloog*. In de kamer gingen we zitten en kregen we te horen wat ik heb.