Studeren, lesgeven en ook nog willen schrijven…
Mijn vader en moeder zaten hand in hand. Ik vroeg me af hoe dat moest voelen: zo zitten en dan iemands hand vasthouden. Ik durf te wedden dat je soms in iemands hand alle geheimen van het universum kunt vinden.
Een kompas vertelt je niet waar je bent en ook niet waar je naartoe moet. Het kan je alleen een bepaalde richting wijzen. Het is aan jou om altijd je ware noorden te vinden.
Maar wat nu als de gemeente de boete alleen handhaaft bij mensen die ze niet mag? Controle van de macht is er nauwelijks. De politiechef is namelijk de zwager van de burgemeester. In de gemeenteraad zit een vriendenclub. En die ministeden hebben geen kritische pers, hooguit een wijkkrantje volgeschreven door de vrouw van de politiechef, tevens gemeentesecretaris, die A4’tjes ophangt voor het raam van de rechtbank. Zo kun je mensen weren die je niet in je stadje wilt. En zo blijft de droom van Martin Luther King actueel.
Een tweede blogpost over boekdozen zat eraan te komen. Op de school waar ik werk maken de brugklasleerlingen als een van de boekverwerkingsopdrachten zo’n boekdoos. Ik merk dat die blogpost ook best goed gelezen werd en wordt, dus het leek mij wel leuk om een aantal mooie boekdozen van dit jaar te laten zien.
Hoewel, als dit werkelijk mijn moment was, zou het niet gebeuren. Niet nu, bedoel ik. Nog niet. ‘Hé jongens. Ik moet jullie iets vertellen.’ Ik probeer zo nonchalant mogelijk te klinken, maar ik heb een kikker in mijn keel. Nora kijkt me aan en glimlacht even naar me, en mijn maag keert zich zowat om.