Weer een beetje mezelf

Ik voel me weer een beetje mezelf. Na maanden van bijna niet bloggen, heb ik het idee dat ik er nu wel weer klaar voor ben. Vorig jaar schreef ik maar vijftien blogposts. Een beetje gek, misschien, aangezien ik wel enorm van schrijven houd. Mijn reden? Voor mijn werk schrijf ik ook, dus in mijn vrije tijd heb ik er geen zin meer in. Althans, ik dacht dat dit de reden was en vertelde dit als mensen naar mijn blog vroegen. De afgelopen dagen heb ik hier meer over nagedacht. Ik denk dat ik de echte reden van mijn langslepende blogdip weet.

Ik ben mezelf niet (of al die jaren nooit geweest…)

Hoewel ik alweer ruim tweeënhalf jaar (feestje!) in remissie ben, voel ik me nog niet de ‘oude’. Ik weet dat ik niet meer mezelf van voor mijn kanker kan worden. Het eerste jaar van mijn remissie stond vooral in het teken van lichamelijk herstel. Voor de meeste mensen was ik, zodra ik ‘schoon’ werd verklaard, ook direct beter. Maar dat was ik niet. Pas als je behandelingen klaar zijn, start het herstel. Zowel fysiek als mentaal. Vooral in mijn eerste remissiejaar wilde ik hard werken aan mijn conditie. Accepteren dat ik niet meer alles kan, kostte tijd. Nog steeds heb ik er soms wat moeite mee dat ik niet hetzelfde energielevel heb als veel van mijn leeftijdsgenoten. Ik denk dat dat logisch is.

Huilend bij de start van de Marathon Rotterdam

Wat ik het vervelendst vond aan dit lichamelijk herstel, is dat ik al tweeënhalf jaar rondloop met pijnlijke knieën. De ene dag is de pijn heel licht, waar ik de andere dag bijna niet kan lopen en het wil uitgillen van de pijn. Fysio hielp niet. Zooltjes hielpen niet. Door deze kniepijn kon ik niet hardlopen. Iets wat ik niet kon, en kan, accepteren. Hardlopen is zo’n grote liefde voor mij. Vorig jaar was ik toevallig in het centrum van Rotterdam toen de marathon zou starten. Bij de start stond ik te huilen, want ik voelde de extase van alle hardlopers. Ik heb nog nooit een marathon gelopen, maar wat wilde ik daar graag staan.

Een go van mijn huisarts

Al vaker ben ik bij mijn huisarts geweest om het over mijn kniepijn te hebben. Eerst zei hij dat dit vanzelf over zou gaan (toen ik net pijn had). Daarna kreeg ik diclofenac (een ontstekingsremmende pijnstiller) mee. Toch vond ik het weer tijd worden om nog eens langs te gaan. Ik besprak mijn zorgen en sprak toen uit dat het mijn allergrootste wens was om weer te gaan hardlopen. Dit zou mij mentaal enorm veel goed doen, omdat ik me dan weer een beetje meer mezelf zou voelen. Mijn huisarts gaf mij een ‘go’. Als ik beloofde heel voorzichtig te starten met het hardlopen en goed naar mijn lichaam zou luisteren, kon het wat hem betreft geen kwaad.

Ik heb weer een stukje van mezelf terug

Met nieuwe diclofenac op zak, want ‘het kan geen kwaad en je bent te streng voor jezelf’, appte ik mijn man met het goede nieuws. Een paar dagen later mocht ik van hem nieuwe hardloopschoenen uitkiezen voor mijn verjaardag. Gisteren liep ik voor de tweede keer hard en ik moest echt een paar keer slikken. Wat. Een. Geweldig Gevoel. Het voelt echt alsof ik een stukje van mezelf terug heb. Dit voelt fysiek enorm goed, maar ik denk dat het vooral mentaal een enorme sprong is.

Stapje voor stapje

Natuurlijk moet ik wel voorzichtig doen. Ik volg braaf het makkelijkste hardloopschema van Runnersworld. De schema’s van dit bedrijf volgde ik ook voor ik kanker kreeg, omdat ze motiverend en overzichtelijk zijn. Voorlopig is het dus even aankijken of mijn knieën dit trekken, maar wat hoop ik het zo! Nu ik me weer een beetje meer mezelf voel, heb ik ook enorm veel zin om mijn blog weer op te pakken. Verwacht dus zeker weer wekelijks een blogpost!