Persoonlijk verhaal | Toen mij verteld werd dat Sinterklaas niet echt was

Morgen is het 5 december, de officiële dag voor Pakjesavond. Sommigen hebben het afgelopen weekend gevierd, maar op de school waar ik lesgeef, vieren we het morgen ook nog! Het derde lesuur (dan is het normaal gesproken keuzewerktijd, dus de leerlingen mogen dan zelf kiezen naar welke docent ze gaan) zal er in de aula een viering plaatsvinden. De eerste- en tweedeklassen gaan daarna surprises met hun mentorklas uitpakken.

Rond Sinterklaasavond moet ik altijd denken aan de tijd dat mijn moeder mij vertelde dat Sinterklaas niet echt was. Dit, best grappige, verhaal wilde ik dan ook met jullie delen. Dus pak er wat kruidnoten en een kopje thee bij om in de sfeer van het verhaal te komen 😉

Ik weet trouwens niet precies wat er helemaal waar is van wanneer mijn moeder het mij waar heeft verteld, maar dit is hoe ik het mij herinner.

Toen ik een jaar of 7/8 was, ik zat in groep 5, zat ik met mijn moeder in de auto. Ik geloof dat het herfstvakantie was. Op een gegeven moment zei mijn moeder: ‘Marloes, ik moet je wat vertellen.’ Dat was het moment waarop mijn moeder mij vertelde dat Sinterklaas niet echt was, maar dat het allemaal één groot kinderfeest was. Zoals (waarschijnlijk) ieder ander kind, kon ik mijn oren niet geloven. Sinterklaas niet echt?! Wie kocht dan al die cadeautjes? Heb ik dit en dat cadeautje dan ooit van jou gekregen of was dat van opa en oma? Hoe kwam die zak met cadeautjes dan voor de deur, elk jaar? Duizenden vragen schoten tegelijkertijd door mijn hoofd en mijn moeder nam de tijd om ze allemaal te beantwoorden.

Ik voelde mij ook stoer, want ik wist van het ‘grote-mensen-geheim’ af! Iets wat mijn zeven en negen jaar jongere nichtje en neefje natuurlijk nog lang niet zouden kennen. Ook realiseerde ik mij dat alle keren dat mijn moeder en ik onze schoen zetten met kruidnoten in een bakje voor Sint en zijn Pieten erbij, mijn moeder degene is geweest die dat opat! Ik herinnerde mij ook de keer dat mijn moeder boterkoek had gebakken en er de volgende dag een stuk van op was gegeten. Er lag een bedankbriefje van de Sint en Pieten bij met de boodschap dat het heel lekker was geweest.

Maar goed, ik accepteerde het feit dat Sint niet echt was en ging door met mijn leven.

Nu komt het grappige gedeelte (dat op het moment zelf voor mij absoluut niet grappig was).

Mijn moeder en ik gingen wel eens naar de Schouwburg of De Doelen in Rotterdam. Toneelstukken, kinderopera’s, ballet, ik ging overal heen van kleins af aan. In De Doelen was er een aantal keer een voorstelling waarbij een bekende Nederlander een verhaal vertelde en begeleid werd door het orkest. Heel leuk vond ik dat! Vrolijk ging ik met mijn moeder naar de voorstelling en wachtten we tot het begon. Ik wist niet wie er dit keer het verhaal vertelde, dus wachtte ik dat af (dit zal denk ik hetzelfde jaar zijn geweest als die herfstvakantie, maar dan ergens in november). De verteller kwam op en ik kon mijn ogen niet geloven! DE HOOFDPIET ZAT DAAR, ZONDER PIETENPAK EN SCHMINK! HIJ WAS DE VERTELLER! De acteur die de hoofdpiet speelde in mijn tijd, was Erik van Muiswinkel. Ik was razend en verdrietig tegelijkertijd en deelde mijn grote verbazing met mijn moeder. Ze had me wel verteld dat Sinterklaas niet echt was, maar voor mij was het niet duidelijk geweest dat alle Pieten dan ook niet echt waren (hier was mijn moeder gewoon vanuit gegaan, logisch natuurlijk).

Op het moment zelf was ik natuurlijk niet te troosten, maar nu kan ik er hard om lachen. Dat zo’n klein meisje op zo’n manier erachter komt dat de Pieten niet echt zijn, terwijl al wel was verteld dat Sint een acteur is.

Kun jij je nog herinneren wanneer je te horen kreeg dat het allemaal één groot, leuk acteerfestijn/kinderfeest is?

X Marloes

13 Reacties

  1. Gwen
    december 4, 2017 / 8:58 am

    Ja, ik herinner me jouw enorme verbazing op het moment dat Erik van Muiswinkel begon te praten. Toen je zijn stem (de stem van Hoofdpiet) hoorde, zei je heel verdrietig en verwijtend: “Maar mama, is Hoofdpiet dan ook niet echt?”

    Jouw ogen spraken boekdelen: je was boos, omdat ik daarover dus ook gelogen had. Als moeder vond ik het moeilijk om je voor te ‘liegen’ over niet bestaande Sinterklaas en zijn Pieten, maar tja, het feest is zó leuk en als kind heb ik er zo van genoten. Dat gunde ik jou ook.

    Mag je als ouder je kind wel voorliegen? Het blijft een dilemma voor veel ouders.

  2. december 4, 2017 / 11:01 am

    Dat moet zo triest geweest zijn voor jou toen. Ik kan het me al zo voorstellen na het lezen van je blog. Eigenlijk is het ook wel best een gek concept, éh? Ouders die liegen over Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten. Je leeft echt jarenlang in een soort van sprookje. Raar om over na te denken eigenlijk 🙂 Toen ik voor het eerst hoorde dat het allemaal niet echt was ben ik heel hard beginnen lachen. Ik kon gewoon niet geloven dat ze mij zulke dingen hadden wijsgemaakt en telkens zelf cadeautjes hadden gekocht en briefjes in naam van de Sint hadden geschreven. Haha.

    • Mevrouw Marloes
      Auteur
      december 4, 2017 / 5:22 pm

      Jaa, best gek! En je zult het sprookje nooit meer zo meemaken. Hahaha, jouw reactie kan natuurlijk ook! Ik vraag me af hoeveel kinderen er om kunnen lachen als het ze verteld wordt… 🤔

  3. december 4, 2017 / 3:30 pm

    Haha, zalig verhaal! Ik denk dat ik erachter kwam op school, en dan heb ik de pret meteen ook maar vergald voor mijn jongere zus, hahaha!

    • Mevrouw Marloes
      Auteur
      december 4, 2017 / 5:23 pm

      Hahahahaha 😂 wat ben jij toch een goede zus!

    • Mevrouw Marloes
      Auteur
      december 4, 2017 / 11:54 pm

      Hihi, ja hè?

  4. december 5, 2017 / 11:33 pm

    Ooohhh… dat moment herinner ik me nog alsof het gisteren was. Ik snapte écht niet hoe het dan kon dat steeds cadeautjes in mijn schoen lagen. En waar waren mijn tekeningen dan?! :O Die heeft mijn moeder in een map bewaard op zolder, echt super leuk om terug te kijken. Leuke blogpost trouwens! 🙂

    • Mevrouw Marloes
      Auteur
      december 7, 2017 / 12:50 pm

      Wat leuk dat je moeder al je tekeningen heeft bewaard! 🙂

  5. december 6, 2017 / 4:44 pm

    Haha ach gut, ik kan het me helemaal voorstellen, ik was ook zo’n ontzettend goedgelovig kind. Ik las al lang strips van Jan, Jans en de Kinderen waarin dingen gezegd werden als ‘We doen dit jaar weinig aan Sinterklaas’ en volop surprises werden geknutseld, maar ik heb toch geen seconde getwijfeld aan het bestaand van de sint en zijn pieten. Ik was best wel verdrietig ook, het leek me zó mooi als het allemaal echt waar was.

    • Mevrouw Marloes
      Auteur
      december 7, 2017 / 12:52 pm

      Hahaha, ahwww. Kinderen denken er helemaal niet aan dat het allemaal niet echt is! Ook al zijn er zoveel aanwijzingen voor. Dat maakt het natuurlijk ook best leuk.

  6. december 6, 2017 / 7:04 pm

    Ik was er heel chill onder blijkbaar :p ik zat denk ik in het tweede leerjaar (dus 7 à 8 jaar) en we kwamen net van de juwelier waar ik m’n oorbellen had laten schieten. Mijn broer was minder chill. Die heeft enorm gehuild omdat hij dacht dat hij dan geen playstation meer ging krijgen want mijn ouders zouden hem dat nooit willen geven zei hij. Hihi 🙂
    Wel schattig dat je dacht dat de pieten wel echt waren!

    • Mevrouw Marloes
      Auteur
      december 7, 2017 / 12:53 pm

      Hahahahaha, zo grappig dat je broer het alleen eigenlijk erg vond, omdat hij bang was dat hij geen Playstation zou krijgen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.