Wat was ik zenuwachtig. Acht januari om negen uur liep ik samen met mijn vriend naar de dagbehandeling van de Oncologie. Het moment dat we de afdeling opliepen, schoten de tranen mij in mijn ogen. Nu werd het toch wel wat ‘echter’, die lymfeklierkanker. Ik raakte redelijk in paniek. Een infuus zou weer in mijn arm geprikt worden. Gelukkig had ik speciale crème (EMLA-crème) mee. Deze crème werd op een deel van mijn arm gesmeerd en zorgde ervoor dat dat stuk van mijn arm een beetje verdoofd zou zijn.
Naaldendrama
Toen ik aan de beurt was, werd ik wel gerustgesteld. Iedereen op de afdeling deed heel lief, de verpleegkundigen en de patiënten. Mijn vriend week niet van mijn zijde en probeerde me af te leiden. Ik werd in mijn arm geprikt en het lukte niet om het infuus te zetten. Het werd nog een keer geprobeerd. Weer zat het infuus niet. Ondertussen probeerde ik mij te ontspannen, want ik weet: als ik ontspan is het makkelijker om het infuus te prikken. Nou, dat ging niet van een leien dakje. De verpleegster prikte vervolgens in mijn pols waar ze een ‘mooie’ ader zag lopen. Drie keer scheepsrecht was hier helaas ver te zoeken.
Ik kreeg een gebakje en coca cola. Zoetigheid helpt tegen misselijkheid. Eigenlijk denk ik dat ze vooral veel medelijden met me hadden. Er werd met de OK gebeld. Of ze het daar niet konden proberen? In een rolstoel werd ik naar de OK geduwd. Weer paniek, want ik dacht dat ik opeens een operatie kreeg. Twee lieve dames van de OK probeerden mij gerust te stellen en uiteindelijk zat het infuus in mijn hand. Jeetje, wat was ik opgelucht dat het infuus zat. Terug naar de dagbehandeling en de chemokuur kon beginnen.
Lees hier over de punctie die ik kreeg.
Port-a-Cath, nee bedankt
Na die drie prikpogingen belde ik huilend mijn moeder. Ze kwam direct mijn kant op, samen met mijn stiefvader. Ja, bij dit soort momenten heb ik naast mijn lieve vriend ook mijn moeder nodig. Tegen de tijd dat ze er waren, zat het infuus. Ondertussen had mijn moeder mij aan de telefoon al verteld over een Port-a-Cath, ook wel PAC genoemd. Het is iets wat in je lichaam gezet kan worden als je vaak infuzen krijgt en bloed moet geven voor onderzoeken. Bij iemand op de afdeling mocht ik kijken hoe het er bij haar uitzag. Iets wat ik nu niet zie zitten. Volgens mij moet je onder narcose en van het idee dat er iets in mijn lichaam zit, word ik al heel naar. Ik laat me dan liever nog wat vaker prikken en heb al afgesproken dat ik de volgende keer direct naar de OK mag voor een infuus in mijn hand. Het is wel een idee om in gedachten te houden als het weer vaak misgaat. Maar nu doe ik het liever gewoon op de wat ‘normalere’ (ook enge) manier: elke keer een infuus tijdens de chemo en bloedonderzoeken.
Lees hier mijn blogpost over een PET-scan.
CHOP-chemo
Ondertussen was er al redelijk wat tijd verstreken. Het plan was om van half tien tot drie uur de chemokuur te krijgen. Dit werd wat later. Ik begon rond elf en was om half vijf klaar. De chemokuren die ik krijg, heten CHOP-chemokuren. Dit is een afkorting van de medicijnen die ik toegediend krijg. De C H en O krijg ik via het infuus en de P (prednison) slik ik een paar dagen. De chemokuur deed niet veel pijn. Soms voelde ik kleine steekjes, vooral als er een zoutoplossing werd toegediend om mijn lichaam schoon te maken en voor te bereiden op een nieuwe zak ‘chemo’. Ik had een boek, tijdschrift en winterboek mee. Uiteindelijk had ik geen concentratie om te lezen. In het winterboek maakte ik twee woordzoekers en dat was het.
Verder keek ik veel om mij heen, praatte ik met mijn moeder, vriend en even met mijn stiefvader. Er mocht maar één persoon bij mij op de dagbehandeling zijn. Het ene uur zat mijn moeder naast me en het volgende uur weer mijn vriend. Zo kwam ik de dag wel door. Heel fijn om zulke steun te krijgen. Zonder de steun van mijn familie had ik het zeker lastiger gevonden om de chemokuur te ondergaan. Gelukkig hoef ik het niet in mijn eentje te doen. Ik vond het heel moeilijk om naar mijn hand te kijken. Op een gegeven moment dwong ik mezelf te kijken naar het infuus. Door zulke (voor mij heel grote) stappen te zetten, hoop ik de infuzen minder eng te vinden.
Volgende keer en misselijk?
Rond vier uur werd ik redelijk onrustig. Ik wist dat de eerste chemokuur er bijna op zat, dus ik werd ongeduldig. Na veertig minuten werd ein-de-lijk het infuus uit mijn hand gehaald. Hoera! Chemokuur één zat erop. Ondertussen had ik al bedacht hoe ik de volgende chemokuur zou aanpakken. Ik wil in ieder geval een koptelefoon mee en wat films downloaden. Zo zal de tijd misschien nog sneller gaan. Misschien kan ik zelfs wel in slaap vallen. Dat zie ik dan wel.
Er werd gewaarschuwd dat ik wel misselijk kon worden en koorts kon krijgen. De koorts kwam gelukkig niet en ik ben niet misselijk geworden. Natuurlijk weet ik niet hoe ik op de andere chemokuren zal reageren, maar ik ben blij dat ik niet echt ziek ben geworden. Wel ben ik veel vermoeider dan normaal gesproken. Elke dag probeer ik even naar buiten te gaan. Alles kost veel meer energie. Mijn life coach* zei dan ook: “Jouw lichaam is tijdens deze periode bezig met een topsport”. Iets wat ik elke keer in gedachten houd.
One down, two to go (en daarna de bestraling).
Liefs,
Marloes
Gemist welke ziekte ik heb? Lees hier over mijn kanker.
* Een life coach is er voor al mijn vragen over de behandelingen. Deze coach heeft net iets meer tijd om alles met mij te bespreken en is makkelijker aanspreekbaar dan bijvoorbeeld een hematoloog.
Zó balen als het prikken niet lukt, zéker als je al niet van naalden houdt. Heel goed dat je voor de volgende keer al gelijk afspraken hebt gemaakt om dit hopelijk te voorkomen.
Ik hoop dat de chemo z’n werk gaat doen en ik wens je toe dat er zo min mogelijk bijwerkingen komen!
Wat is dit heftig allemaal! Het haalt voor mij ook heel veel herinneringen omhoog omdat mijn moeder ook Hodgkin heeft gehad (en zij is nu al 8 jaar helemaal kankervrij). Wat fijn dat je niet heel veel last had van bijwerkingen. Ik weet van mijn moeder nog dat ze vaak een paar dagen na de chemo heel moe was en dat het dan weer wat beter werd, ze was wel na elke chemo meer vermoeid. Maar ja, alles om die kankercellen dood te maken! Ik vind trouwens dat je echt super goed om gaat met je angst voor naalden, echt superknap!
Auteur
Snap heel goed dat dit dan inderdaad herinneringen voor jou omhoog haalt. Wel heel fijn om te horen dat jouw moeder al acht jaar kankervrij is! ❤️
Wat fijn dat de eerste erop zit! Ik hoop dat je je goed blijft voelen. Hang in there! x
Ik hoop dat je van de chemo’s helemaal niets voelt of merkt! Sterkte!
Zo naar dat het prikken niet wil lukken, Hopelijk gaat de volgende chemo ook goed. Veel sterkte!
We lezen & leven met je mee, Marloes. En wat fijn dat je zoveel supporters om je heen hebt!
Wat vervelend dat het prikken niet lukte, maar wel fijn dat het er nu voor deze keer op zit. Heel veel sterkte de komende tijd!
Zo naar dat het prikken zo veel keer mislukte, slim om voor een volgende keer meteen naar de OK te gaan. Ik hoop dat je niet veel last van de chemo zult hebben, maar dat het wel heel goed zal helpen. Sterkte!
Wat vreselijk heftig om dit te lezen, het was een tijd geleden dat ik op je blog was. Blijkbaar heb ik je nooit gevolgd en ik lees alleen maar blogs via bloglovin.. dus daar heb ik gelijk eventjes op geklikt! Heel veel sterkte en liefde voor de komende chemo’s..
Ik had dit inderdaad even gemist, wat heftig… Ik hoop dat alle behandelingen de komende tijd een beetje mee gaan vallen voor je. Sterkte!
Wat heb je het dapper doorstaan ondanks de moeilijke start. Hopelijk gaat het bij de volgende soepeler en blijft het zo qua beperkte bijwerkingen. Veel sterkte!
Wat heftig, wat kan het leven soms ook oneerlijk zijn. Ik wens je heel veel sterkte en alle goeds toe!
Jee, Marloes, ik had dit even allemaal gemist. Hopelijk helpt het schrijven ook om het een plekje te geven. Om de één of andere reden zit ik altijd gefascineerd te kijken als ze een infuus zetten bij mij, maar ik kan me voorstellen dat het vreselijk moet zijn als je er niet van houdt en als het dan maar niet lukt … Fijn wel dat er altijd iemand bij je is. Alle sterkte!
Ah jeetje, wat heftig om het nieuws te lezen dat je kanker hebt. Ik las net je artikel hieronder en schrok me rot. Wat kan het leven soms gemeen zijn!
Heel knap hoe je er toch zo positief in staat en je blog gebruikt om dingen van je af te schrijven.
Heel erg veel sterkte tijdens dit traject! En een grote virtuele knuffel jouw kant op!