Kankerupdate 2 | Operatie Port-a-Cath

Een week geleden vertelde ik dat het de artsen op de OK niet meer lukte om mij te prikken. Een oplossing was het plaatsen van een PICC-lijn. Jeetje mina, wat was ik zenuwachtig. De eerste keer dat ik van de voorkamer op de OK een echte operatiekamer in zou gaan. Helaas vertelde de arts die de lijn wilde plaatsen mij vervelend nieuws toen ik wakker werd: de PICC-lijn zat niet.

Dunne aderen

Ik was de eerste patiënt van die arts die een roesje kreeg tijdens het plaatsen van een PICC-lijn. Dit roesje kreeg ik via een masker. Op die manier spande ik mijn aderen niet aan en kreeg ik niks mee van de ingreep. Ongeveer twee uur later werd ik wakker op de uitslaapkamer van de OK. Ik hoorde de anesthesist-assistent tegen iemand anders zeggen: ‘… dus het is niet gelukt.’ Op fluistertoon vroeg ik haar of het over mij ging. Haar bevestiging zorgde ervoor dat ik de hele kamer bij elkaar jankte van verdriet. Wat een tegenvaller. De arts kwam langs om te vertellen waarom de lijn niet zat. De meeste mensen hebben grote aderen in hun bovenarmen, maar bij mij zijn ze zelfs op die plek te dun voor zo’n lijn. Tijdens de ingreep heeft hij hulp gevraagd aan een andere collega, maar het mocht helaas niet baten.

Naar de chirurg

Wat was ik kapot. Bijna gebroken. Het prikken van infusen lukt niet. De PICC-lijn was niet gelukt. Mijn enige andere optie was een Port-a-Cath (PAC). Dat wat ik dus absoluut niet wilde. Een soort klein kastje, een poort, naar een ader tussen een van de borsten en een sleutelbeen. De dag na de mislukte ingreep meldde ik mij bij een chirurg. Hij bekeek foto’s die bij eerdere scans van mij waren gemaakt. De operatie wilde hij een kans geven, maar er waren twee problemen: de PAC mocht alleen rechts geplaatst worden, links heb ik een trombose-arm gehad. Echter was de benodigde ader rechts wel vernauwd door de trombose. De chirurg plande mij bij een collega van hem in die, net als hij, een andere techniek gebruikt om de PAC aan te brengen. Zo was de kans op succes iets groter. Dat gaf mij wat hoop.

Lol op de OK

Misselijk van de zenuwen. Dat was ik afgelopen maandag. Ik kreeg een Dormicum-pil die ervoor moest zorgen dat ik rustiger werd. Maar net als ik van de Oxazepam weinig merk, merkte ik vrijwel niks van deze pil. De verpleegster van de dagafdeling vroeg op de voorkamer van de OK of ik niet een roesje kon krijgen voor er een infuus werd gezet, dat nodig was voor de narcose. Inmiddels zijn er bij ieder OK-bezoek wel minstens twee mensen die mij en mijn naaldenfobie kennen. Er werd direct door iemand overlegd met de anesthesist. Vrijdag had ik het ook al aan een anesthesist gevraagd, maar zij bleef hardnekkig weigeren om mij een roesje toe te kennen. Gelukkig kreeg ik toch die maandag een roesje via een masker. Eerst werd ik naar een operatiekamer geduwd door de anesthesist-assistent en de anesthesist-in-opleiding. Op de OK kwamen er nog wat medewerkers bij. De anesthesist meldde zich ook. Er ontbrak alleen nog een cruciaal persoon: de chirurg. En toen begonnen de grappen. ‘Misschien mag hij het land niet meer in!’ Bleek de chirurg in België te wonen en met die lockdown zijn de grappen al snel gemaakt. Ook wel heel fijn dat ik zo kon lachen voor de operatie begon. Dat haalt de spanning er wat vanaf. De chirurg meldde zich uiteindelijk wel, stelde zich aan mij voor en vertelde dat hij hoopte dat de operatie zou lukken. Ik kreeg een masker voor en sliep vrij snel door het roesje dat door het masker gegeven werd.

Operatie gelukt!

Hoe lang ze bezig zijn geweest, weet ik niet. Ik werd wakker en kreeg te horen dat de ingreep gelukt was. Wat. Een. Opluchting. Een meevaller was wat ik nodig had na alle tegenslagen van de afgelopen tijd. De chirurg kwam ook nog even naar me toe. Het was niet heel makkelijk geweest, maar dat maakte me niet uit. De PAC zat erin. Dat betekende dat ik de volgende dag alweer een chemokuur kreeg. De verpleegster liet het infuus, na overleg, zitten. Zo hoefde de verpleegster van de oncologie-afdeling die niet nog te prikken. Scheelt weer een naaldenfiasco. Ik had (en heb) wel erg veel pijn. Waarschijnlijk heeft de chirurg erg lopen wroeten. Om de ergste pijn weg te kunnen nemen, kreeg ik Oxycodon mee. Voor ik ging slapen, nam ik daar een pilletje van in. Midden in de nacht werd ik wakker en mocht ik nog zo’n pil. Dat had ik beter niet kunnen doen. Blijkt zo’n pil een krachtige pijnstiller (opium) te zijn. Wist ik veel. Ik werd heel duizelig en misselijk. Die neem ik dus niet meer. Om de vijf uur mag ik twee paracetamol en de rest van de pijn neem ik voor lief.

Even klaar met het verhaal

Poeh, weer een heel verhaal. Momenteel lig ik op bed. Ik kom er af en toe uit, maar veel energie heb ik niet. Deze weken waren erg slopend. Gelukkig heb ik iets minder dan drie weken de tijd om bij te komen voor ik weer een chemokuur krijg. Het positieve nieuws is dat ik op de helft van mijn behandelingen zit: ik krijg nog maar drie chemo’s. Door de zeldzame bijwerking die ik kreeg van de immunotherapie duren mijn chemokuren ook veel minder lang. Nog zo’n twee uur. Het scheelt ook dat de PAC er zit. Die is aangesloten op een dikke ader, waardoor de chemo wat sneller gegeven kan worden.

Ik kan de blogpost nog veel langer maken, maar mijn energie is op en ik vind het wel best zo. De rest van mijn belevingen bewaar ik voor toekomstige artikelen. Die houden jullie nog van mij te goed!