Ik belandde van de huisarts bij de spoedeisende hulp

Zaterdag 14 december had ik plotseling pijn. Pijn bij mijn linker sleutelbeen en pijn aan de linkerkant van mijn nek. Pijn. Pijn. Pijn. Gek werd ik ervan. Ik dacht aan een verrekte spier en nam wat Ibuprofen. De pijnstiller hielp niet echt, ook niet in combinatie met paracetamol. De maandag erop (16 december) stapte ik uit de douche en zag ik mijn sleutelbeen niet zitten, terwijl ik beide sleutelbenen altijd zie. De rechter was nog wel duidelijk zichtbaar.

Geen koorts of verkoudheid

Online maakte ik een afspraak bij de huisarts, maar ik kon pas vrijdag terecht. Dus belde ik met de mededeling dat de pijn ondraaglijk was. Dezelfde dag kon ik nog langskomen. Eenmaal bij de huisarts in opleiding wist zij niet goed wat het kon zijn en werd mijn huisarts erbij gehaald. Aangezien ik verder nergens last van had, kon mijn huisarts ook niet vertellen wat ik dan wel had. Ik kreeg Diclofenac (een ontstekingsremmer en pijnstiller) voorgeschreven en ging weer naar huis.

De pijn werd minder, maar…

Braaf slikte ik de pillen in combinatie met paracetamol. In de loop van de week merkte ik dat de pijn minder werd. Wel zag ik dat de aderen aan mijn linkerkant plots erg zichtbaar waren. Ik dacht dat het erbij hoorde en niets ergs was. Bovendien had ik nog een afspraak staan bij de huisarts op vrijdagochtend 20 december om acht uur. Met alle pijnstilling kwam ik de week prima door. Ik sportte voor de zekerheid even niet, want ik wilde dat wat ik had (en nog steeds heb) niet per ongeluk verergeren. Vol goede moed liep ik vrijdag naar de huisartsenpraktijk en werd ik hartelijk ontvangen door de huisarts in opleiding.

Direct onderzoeken

Mijn moed zakte al snel in mijn schoenen. Weer vertrouwde de huisarts in opleiding het niet en werd mijn huisarts erbij gehaald. Hij mat de diktes van beide armen en kwam tot de conclusie dat mijn linkerarm twee centimeter dikker is dan mijn rechterarm. Dat, in combinatie met de pijn, de aderen die zichtbaar waren en het opgezwollen gedeelte zorgde ervoor dat hij het wilde laten onderzoeken. Ik dacht dat het betekende dat ik maandag dan naar het ziekenhuis moest, maar ik moest mij melden bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Onderweg naar huis, ik had mijn fiets niet mee en wilde mijn vriend inlichten, moest ik wel mijn best doen om niet in huilen uit te barsten. Een ziekenhuisbezoek had ik niet zien aankomen.

Kamer in het ziekenhuis

Ik kwam aan in het ziekenhuis en werd direct opgehaald door een verpleger. Hij bracht me naar een kamer die helemaal voor mij alleen was. Dat was dan wel een pluspunt. De verpleger moest een paar buisjes bloed bij mij afnemen en ik kan absoluut niet tegen naalden (daar kan ik ook eens een post over schrijven). Gelukkig was hij heel aardig en zorgde hij dat ik mijn infuus niet kon zien door een grote hoeveelheid verband. Later zou er namelijk nog meer bloed afgenomen moeten worden. Ongeveer een uur na de bloedafname werd er een hartfilmpje bij mij gemaakt en kreeg ik te horen dat er een echo volgde.

Fijne verrassing

Na de echo wachtte ik op mijn kamer tot ik weer wat zou horen. Ondertussen kwam mijn vriend opeens mijn kamer binnenwandelen. Hij mocht van mij thuisblijven, want ik wist dat het in een ziekenhuis vooral veel wachten is. Maar ik was wel erg blij dat hij bij mij was. Rond half een (ik was er al vanaf negen uur) vertelde de arts dat ze nog een CT-scan bij mij wilde maken. In eerste instantie plande ze dit voor vandaag in. Echter was het zo druk dat de afspraak werd verzet.

Wat heb ik?

Die afspraak is vandaag. Om half twaalf heb ik een CT-scan en om drie uur heb ik een gesprek met een internist*. Ze denken dat er een kans is dat ik trombose** heb. Wat gek is, want dat komt niet vaak voor bij mensen van mijn leeftijd (22 jaar). Bovendien is trombose rondom de arm en nek redelijk zeldzaam. Ik heb bloedverdunners gekregen en hoop dat ik na vandaag weet wat er precies aan de hand is. De arts vertelde me wel dat er een kans bestaat dat ze na de CT-scan nog niet precies weten wat ik heb, maar er kan waarschijnlijk wel het een en ander uitgesloten worden.

En zo werd een bezoekje aan de huisarts opeens een halve dag op de spoedeisende hulp. Iets wat ik niet zag aankomen. Ik hoop na vandaag te weten wat de pijn veroorzaakt. Dan kan er gericht iets aan worden gedaan.

Liefs,
Marloes

* Een internist houdt zich bezig met inwendige organen en de ziektes die hier kunnen plaatsvinden.
** Trombose is bloedstolsel dat een of meerdere aderen afsluit. Ernstige gevolgen hiervan kunnen onder andere een hartinfarct, herseninfarct of longembolie zijn.
Ja, deze informatie zocht ik inderdaad op, want ik wist niks over een internist of trombose.