Het is alweer bijna een week geleden dat er een blogpost van mij verscheen. Deze ging over dat ik op de spoedeisende hulp was beland. Ook schreef ik dat ik die dag een gesprek had met een internist*. Nu ben ik alweer een paar dagen verder en staat mijn leven redelijk op z’n kop.
Zeker is dat ik trombose heb. Maar er is een grote kans dat ik nog iets anders heb. Wat dat is, bespreek ik nog even niet. Komende donderdag krijg ik de uitslag en dan deel ik die ergens in de dagen erna. Het bloggen gaat mij de komende tijd zeker helpen om dingen van mij af te schrijven.
Naar de dagbehandeling
Gisteren was het zover. Ik moest naar het ziekenhuis voor een punctie**, CT-scan en röntgenfoto. Die laatste hoefde uiteindelijk niet meer en de punctie en CT-scan werden gecombineerd. Om kwart over negen kwam ik met mijn moeder aan op de dagbehandeling waar ik moest zijn. Ik kreeg een infuus in mijn goede arm (die helemaal lek is geprikt). Dat ging niet in een keer goed. Mijn angst voor naalden zorgt ervoor dat ik helemaal verstijf en blijkbaar verstijfden mijn aderen met mij mee. Er werd een tweede verpleegster gehaald en uiteindelijk had ik het infuus in mijn arm. O ja, dit infuus bleek preventief te zijn en hadden ze niet nodig.
10.20
Om tien voor half elf zou ik worden opgehaald voor de punctie en CT-scan. ik had een blauw ziekenhuishemd gekregen en lag er klaar voor. Nou ja, voor zover ik er klaar voor kon zijn. De verpleegster kwam rond tien uur om te vertellen dat het wat uit zou lopen. Ze wist nog niet wanneer de punctie zou plaatsvinden. Ondertussen wist ik eigenlijk nog helemaal niet wat er precies zou gebeuren. De internist die ik maandag had gezien kwam even langs om het te vertellen. Op een gegeven moment kreeg ik te horen dat ik pas om kwart voor twee zou worden gehaald. Dat was wel even balen. Ik was al vanaf half acht nuchter en mocht ook niks drinken. Gelukkig waren mijn moeder en stiefvader bij mij op de kamer. Zo had ik toch wat afleiding.
Het is zover
Om half twee was er een verpleegster die mij kwam ophalen. Op mijn bed werd ik door het ziekenhuis geduwd richting de kamer waar het zou gebeuren. Oh, wat vond ik het eng. Mijn moeder mocht gelukkig mee naar de afdeling en wachtte buiten de kamer tot alles voorbij was. Er waren twee verpleegsters (of ondersteuners van de arts op die afdeling, maar ik weet niet precies hoe ik ze moet noemen) die mij steunden. Ook had ik een knuffeltje mee. Ik heb namelijk de neiging om ergens in te bijten als ik geprikt word. Eerst moest ik een paar keer door de scanner. Zo kon de arts zien waar hij de punctie moest verrichten.
De punctie zelf
Ergens bij mijn borst werd het verdoofd. Daar ging de arts met een naald in. Ik heb de hele tijd mijn ogen dicht gehouden. Een van de verpleegsters stond naast mij, hield mijn hand vast en aaide mij over mijn hoofd. Op de vraag of ze bij me zou blijven, antwoordde ze gelukkig ‘ja’. Mijn knuffeltje hield ze ook in de buurt, zodat ik erin kon bijten als ik dat wilde. De punctie was wel pijnlijk. Mijn huid wordt wel verdoofd, maar ze kunnen niet alles verdoven. De eerste keer bleek de naald niet goed te zitten en het deed zo’n pijn. Ik heb de hele boel bij elkaar geschreeuwd en gescholden. Mijn moeder vertelde achteraf dat ze alles gehoord had. Na een tijdje kreeg ik te horen dat het klaar was. De arts had wat hij nodig had. Ik werd teruggebracht naar mijn kamer waar ik kon bijkomen, wat kon eten en drinken en moest wachten tot het infuus eruit werd gehaald.
Vandaag doet het nog steeds pijn. Met moeite heb ik mij aangekleed en zit ik op de bank de post te typen. Wachtend op iemand van de thuiszorg die zo een tromboseprik moet geven. Maandag heb ik nog een PET-scan. Daar ben ik niet heel bang voor, want ik weet dat het minder pijn zal doen dan de punctie.
Liefs,
Marloes
* Een internist houdt zich bezig met inwendige organen en de ziektes die hier kunnen plaatsvinden.
** Tijdens een punctie wordt er met een naald een stukje van je weefsel uit je lichaam gehaald. Op deze manier kunnen ze nog beter onderzoeken wat ik heb.
Ahh jeetje wat heftig allemaal! Sterkte meis X
Auteur
Dankjewel! 💕
Klinkt allemaal niet leuk! Hopelijk valt de uitslag dan toch mee… Ik duim voor je Marloes🙌🏻
Auteur
Ik hoop het ook. Lief van je! 🤗
Hopelijk heb je al die nare onderzoeken snel achter de rug. Sterkte!
Auteur
Tot nu toe staat alleen nog de PET-scan gepland, dus ik hoop het ook. Dankjewel!
Je hebt nu al zoveel achter de rug gehad…en goed dat je aangeeft wat je nodig hebt in het ziekenhuis qua steun van verpleging en voor je angst. Liefs!
Dit klinkt heftig allemaal en zéker niet leuk. Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat het toch nog mee gaat vallen…
Auteur
Helemaal niet leuk, inderdaad! Dankjewel 😊
Wat heftig allemaal. Hopelijk valt de uitslag mee, ik denk aan je!
Auteur
Lief van je!
Wat een mooi verslag! Ik heb gemerkt dat ik het zelf ook erg fijn vond om over mijn operatie te schrijven, het is fijn om zoveel details op papier te hebben!
Wat vervelend dat de naald precies verkeerd ging, maar wat goed dat je je knuffeltje had om in te bijten! Wat lijkt het me een nare operatie om te hebben!
Ik hoop dat je snel alles achter de rug hebt! Sterkte
Auteur
Lief van je! Ik heb inderdaad de neiging om alles meteen op te schrijven. Toch een uitlaatklep.
Ik was heel blij met het knuffeltje en ook met de verpleegsters.
Dankje!
Wat heftig om mee te maken. Heel veel sterkte, Marloes 💕 Ik hoop echt dat de uitslag meevalt. Ik duim hier voor je!! x.
Veel sterkte. Ik hoop dat de uitslag zo positief mogelijk is.
Auteur
Dankjewel! 🤗
Auteur
Lief van je, Sarah! Ik hoop het ook 💕
Veel sterkte de komende tijd lieve Marloes! x
Auteur
Dankjewel, Gien 😘
Wat heftig! Heel veel sterkte!
Veel sterkte en hopelijk snel weer beter! Ik duim voor je uitslag!
Jeetje zeg, wat ontzettend heftig waar je nu in zit! Zo’n punctie klinkt ook erg pijnlijk. Mooi dat het bloggen je daarin de nodige afleiding biedt. Veel sterkte! Enne, ook ik duim hard mee dat de uitslag goed zal zijn.