De Mont Ventoux: waar ik maanden voor trainde

Het is alweer zo’n anderhalve maand geleden dat ik een blogpost uploadde. Allereerst speelde mee dat ik minder plezier in bloggen had. Daarnaast had ik het ook enorm druk. Druk met veertig uur per week werken en druk met wandeltrainingen. Sinds mei deed ik namelijk mee met de wandeltrainingen van de fysiotherapiepraktijk waar ik voor mijn kanker kwam als ik weer eens een hardloopblessure had en tijdens de kanker aan oncologische fysiotrainingen deed. De wandeltrainingen waren leuk, maar namen wel twee avonden in de week in beslag. Nu het evenement waarvoor we trainden voorbij is, heb ik meer tijd voor andere hobby’s en wil ik het bloggen ook weer oppakken, net als de cursus foodfotografie waarover ik vertelde in mijn vorige blogpost. Ik vertel jullie graag over de dag waar ik voor trainde: het bewandelen van de Mont Ventoux.

De Mont Ventoux

Ieder jaar is er een evenement dat bekend is in mijn stad en de omliggende plaatsen: ColSensation. Dit evenement houdt in dat je de naar de top van de Franse Berg de Mont Ventoux wandelt/hardloopt/fietst. Sommige mensen kiezen ervoor om dit twee of drie keer te hardlopen of te fietsen. Alle deelnemers van het evenement zamelen geld in, dat volledig naar het KWF en andere kankergerelateerde doelen gaat. Ik stopte per juni met mijn oncologische fysiotrainingen, omdat ik mijn kankerhoofdstuk zo weer een beetje wilde afsluiten. Toen belde de praktijkeigenaresse mij: of ik wilde meedoen met ColSensation. Ieder jaar doet er namelijk ook een groep mee met (ex)kankerpatiënten die ook bij die praktijk trainen. Ik hoefde er niet lang over na te denken en voor ik het wist deed ik wekelijks mee met de wandeltrainingen.

De eerste twee dagen

Op woensdagnacht vertrok mijn groep in twee busjes richting Frankrijk. Ik vreesde een beetje voor de rit, want ik ben normaalgesproken enorm wagenziek. Daar had ik deze keer wonder boven wonder geen last van. Ik kon gewoon een boek lezen en zelfs wat slapen. Eind van de middag kwamen we aan en konden we vrijwel direct aanschuiven voor het avondeten. Op donderdag hadden we een rust- en relaxdag. In de middag hadden we wel een briefing. Dit was een enorm emotioneel moment, omdat er persoonlijke verhalen werden gedeeld. Dan realiseer je je ook maar weer waarom het zo belangrijk is om geld voor kankeronderzoek op te halen. De sfeer was, behalve emotioneel, ook heel mooi en bijzonder. Alle deelnemers stonden op hetzelfde veld, waardoor je zag hoeveel mensen er de volgende dag de berg op zouden gaan.

17 september was het de dag van de wandeling

Vrijdagochtend werden we redelijk vroeg wakker door de wekker van zes uur ’s ochtends. Ik stopte mijn spullen in mijn rugzak die ik meenam tijdens de wandeling: een flesje water, een lange broek, een jasje, een zonnebril, zonnebrandcrème, wat snacks en mijn telefoon. Om één van mijn knieën deed ik mijn kniesteun, maar die rolde vrijwel direct al om, waardoor ik besloot deze steun niet te gebruiken. Dat vond ik wel spannend, want wat als mijn knieën al snel pijn zouden doen? Om zeven uur stapten we in een van de busjes en reden we naar ons startpunt, waar we rond half acht begonnen aan de wandeling van twintig kilometer, richting de top van de Mont Ventoux.

De kilometers vlogen voorbij

In het begin was het nog even zoeken naar een fijn wandeltempo, maar na een kilometer of twee merkte ik welk tempo voor mij goed voelde. Samen met een andere patiënt liep ik een groot gedeelte van de afstand, aangezien onze tempo’s redelijk gelijk waren. De eerste veertien kilometer liepen we door een bos. Ik vond de omgeving echt prachtig en bovendien liepen we in de schaduw. Het was zonnig en best warm in de zon, dus schaduw was erg welkom. Soms maakten we een stop of kwamen we begeleiders van onze groep tegen die in een busje op de berg reden en om de zoveel kilometer voor ons klaarstonden met snacks en water. Ik had echt het idee dat de kilometers voorbijvlogen.

De laatste kilometers

We hielden met de groep ongeveer een uur pauze bij Chalet Reynard. Het voelde vakantie, zulk lekker weer was het. Vanaf dat punt was het nog zes kilometer tot de top. Dit gedeelte was wel een stuk minder inspirerend, want het was overal kaal. Het bos was veel mooier. Ook liepen we niet meer in de schaduw, dus water en zonnebrandcrème waren erg populair. Bij de 19 kilometer stopten we met de hele groep bij een muur. Daar namen sommige mensen een moment om mensen te herdenken. Ik had nog steeds gelukkig geen last van mijn knieën al had ik op dat moment wel enorm veel last van een pees in mijn linkerbeen. Ik was dan ook blij dat het nog maar een kilometer tot de top was. En die kilometer liepen we met mijn gehele wandelgroep bij elkaar (waar we andere stukken verspreider liepen, door de diverse tempo’s).

Een emotioneel moment

Toen we de eindstreep in zicht kregen, werden we omgeroepen door een megafoon. Ik, en met mij ook andere deelnemers, werden emotioneel. We hadden het toch maar gedaan! Bij de finish had ik mijn tranen al helemaal niet meer in bedwang en omhelsde een van de KWF-vrouwen mij en vertelde ze hoe trots ze op me was. Zo’n lief gebaar. Op dat moment dacht ik ook enorm aan mijn lieve opa, die ik in 2012 aan kanker verloor, en aan mijn lieve oma, die ik vorig jaar drie weken nadat ik beter was, ook aan kanker verloor. Ik had ze zo graag bovenop de Mont Ventoux willen bellen. Mijn moeder belde ik wel en met mijn vriend belde ik later op de dag. Het was een magisch en mooi moment.

En nu verder

Voor mij was de bewandeling van de Mont Ventoux echt weer een stuk verwerking van wat er vorig jaar allemaal is gebeurd. Het was mooi om hieraan mee te mogen doen en dat ik veel mooie mensen heb leren kennen. Ik ben ook wel blij dat dit evenement achter de rug is. Nu heb ik meer tijd voor andere, ook leuke dingen. Zo had ik gisteren eindelijk weer tijd voor de foodfotografiecursus die ik volg en maakte ik eindelijk foto’s (waarvan er vandaag een op mijn Instagrampagina verschijnt). Ook volg ik morgen precies vier weken danslessen, iets wat ik graag wilde, want ik miste dansen enorm (ik heb zes jaar op jeugdtheater gezeten en vond dansen altijd het leukst). En ik heb nu ook wat rust gevonden om blogposts te schrijven.

Uiteraard vergeet ik de Mont Ventoux nooit meer. Mijn motto van die dag was: “Hop, hop, de berg op!” en zo ben ik klaar voor nieuwe bergen/uitdagingen, zolang ze de komende jaren maar vooral positief zijn. Ik vind wel dat ik dat heb verdiend.