Op 5 februari 2020 ging ik naar de kapper om het laatste beetje haar van mijn hoofd te knippen. Vanaf dat moment was ik kaal. Een vrouw zonder haar op het hoofd. Mijn haar viel al een paar dagen uit door de chemokuren die ik kreeg. Wat was ik zenuwachtig om mijn kale hoofd aan mijn vrienden te laten zien. Het zenuwachtigst was ik voor de reactie van mijn vriend. Het kostte ook een paar dagen voor ik foto’s op mijn blog en Instagram durfde te zetten. Allemaal stappen die ik uiteindelijk toch durfde te maken. Na een week wennen en mijn haarwerk te dragen, besloot ik zonder haar naar buiten te gaan. Ik had er immers niet zelf voor gekozen om kanker te krijgen en mijn haar te verliezen. Als ik met een kaal hoofd moest dealen, vond ik dat de rest van de mensen het ook maar moest accepteren.
Zelfverzekerd
Als vrouw zonder haar op het hoofd naar buiten. Ik vind dat het best wat moed vergt. Onbewust kun je je met lang haar op je hoofd toch ergens voor verschuilen. En kaal kan dat niet. De eerste paar dagen was ik heel onzeker en vond ik mijn kale koppie echt vreselijk. Ik meed de spiegel zoveel mogelijk, zodat ik mezelf niet onder ogen hoefde te komen. Langzaam maar zeker keek ik toch wel in de spiegel. Ik kon namelijk niet aan mijn nieuwe uiterlijk wennen zonder ernaar te kijken. Steeds vaker zag ik mezelf en uiteindelijk was ik aan mijn nieuwe look gewend. Het hielp ook wel enorm dat ik complimenten kreeg van familie, vrienden, lezers van mijn blog en mensen op Instagram, nadat ik foto’s liet zien.
Iedere keer dat ik met mijn kale hoofd naar buiten ging, voelde ik een boost. Zo’n kick kreeg ik ervan. Ik voelde mensen naar mij staren, maar dat maakte me weinig uit. Ik voelde mij namelijk zelfverzekerder dan ooit tevoren. Want jeetje, met haar zag ik er al goed uit, zo’n kale kop stond mij ook retegoed.
‘…jongens?’
En toch had ik mijn onzekere momenten. Zo bezocht ik met mijn vriend begin maart de Horecabeurs Goes. Mijn vriend is kok en wilde hier graag naartoe. Het leek mij ook leuk om eens zo’n beurs te bezoeken. Hapjes proeven vind ik helemaal niet erg om te doen. Eerst namen we een heerlijke kop koffie. Het voelde wel wat onnatuurlijk, want voor de meeste dingen hoefde je niks te betalen. Zo nam mijn vriend in de middag een heerlijk biertje van brouwerij ’t IJ waar ze niks voor hoefden te hebben. Het is immers een beurs die bedoeld is om producten te laten proeven door het publiek wat erop afkomt.
We liepen wat rond en kwamen op een gegeven moment bij een kraam waar bieterballen (bitterballen gemaakt van biet) geproefd konden worden. Ik was heel benieuwd, want deze vegetarische variant van de bitterbal had ik nog nooit geproefd. ‘Willen jullie ook een bieterbal proeven, jongens?’ vroeg de vrouw van het kraampje. Toen we dichterbij kwamen en ze zag dat we niet allebei van het mannelijke geslacht waren, verbeterde ze zichzelf. Mijn eerste reactie was dat het niet gaf en dat zei ik haar dan ook. Maar het gaf wel. Het deed me pijn dat ze op het eerste oog dacht dat ik een jongen was. Van binnen huilde ik dan ook een beetje.
Lachen
Ik maak ook best vaak mee dat ik over straat loop en dat, vaak wat jongere, meisjes naar mij kijken en hard beginnen te lachen. En dan niet op een vriendelijke glimlachmanier. Het kan op dat moment een onzekerheid zijn die spreekt, maar met mijn lange haar gebeurde dat nooit. Het is natuurlijk ook niet een dagelijks beeld hier op straat: een vrouw met weinig tot geen haar op haar hoofd. Dat betekent niet dat het leuk is als mensen erom lachen. Op zulke momenten denk ik er wel over na om mijn haarwerk te dragen. Toch doe ik dat niet, want ik heb er gewoon geen zin in. Mensen die uitlachen en staren zijn duidelijk niet de mensen van wie ik mij iets moet aantrekken. Wel soms makkelijker gezegd dan gedaan.
Laat mij lekker
Ik blijf gewoon lekker mijn eigen ding doen. Een pet draag ik momenteel eigenlijk alleen als de zon fel schijnt. Anders branden de zonnestralen enorm op mijn hoofd. Iedere dag houd ik mijn haar in de gaten. Ik vind het fijn om te zien dat het goed groeit. Naar mijn idee gaat het wel minder hard dan in het begin, maar dat kan ook zijn omdat ik mezelf elke dag bekijk. Nog steeds vind ik mezelf er goed uitzien, ook met dit korte kapsel. Toch wilde ik de blogpost schrijven. Hoe zelfverzekerd ik misschien overkom, hoe onzeker ik soms ben. Al zijn dat heel korte momenten die het bij lange na niet winnen van alle perioden waarop ik mijn kapsel zelfverzekerd rock.
Ik hoop dat de starende mensen zich ooit zullen realiseren hoe onbeleefd hun gedrag is. Laat ieder gewoon lekker zijn of haar eigen ding doen, zonder meteen een mening te hebben. Daar wordt de wereld weer een stukje mooier van. Dan kan ik als vrouw zonder haar (nu met wat haar) op mijn hoofd rondlopen zonder de blikken te voelen.
Je verhaal raakt me, zo eerlijk en zo stoer weer tegelijk. Een wijze les!
Auteur
Dankjewel!
Meiden die lachen. Ik vind dat zó pijnlijk. Heel mooi en openhartig weer, dit artikel. Ik vind het zó dapper hoe je ook met dit aspect van kanker omgaat!
Auteur
Heel pijnlijk, ja! Lief, ik vond het belangrijk hier ook een artikel over te schrijven. Het hoort in dit geval bij de kanker.
Super goed dat je ook hier over praat. Hierdoor kunnen er weer wat taboe’s doorbroken worden 🙂
Ik merk bij mezelf heel af en toe op dat wanneer ik een kale vrouw zie lopen ik bijna per direct denk dat ze kanker heeft, maar eigenlijk is ook dat een hele slechte gedachte, want waarom zou een vrouw niet gewoon uit zichzelf kaal mogen zijn? Heel sneu dat die meisjes gewoon begonnen te lachen wanneer ze je tegenkwamen, ik hoop voor hen echt dat zij dit nooit hoeven mee te maken.
Auteur
Ik snap je gedachtegang wel. Zoveel vrouwen zonder haar zie je natuurlijk niet rondlopen. Wat eigenlijk jammer is, want als er dan een kale vrouw rondloopt, denken veel mensen ook dat ze ziek is. In mijn geval is dat zo, maar het zou mooi zijn als dit ‘kapsel’ wat normaler werd 🙂
Wat ontzettend mooi en openhartig geschreven dit! En wat naar dat die meisjes begonnen te lachen. Staren is nooit oké maar ik sluit me deels bij Amber aan, ik betrap mijzelf er soms ook op dat ik bij een kale vrouw ergens snel denk dat ze ziek is (geweest). Inderdaad heel gek, dat besef ik mij ook nu ik een collega heb die bewust kaal is. En dat moet ook gewoon kunnen! Jouw verhaal en mijn eigen gedachtes laten maar zien hoe belangrijk en bijzonder haar is, hoe erg het een onderdeel is van je eigen identiteit en van hoe mensen naar elkaar kijken.
Auteur
Wat leuk dat je een kale collega hebt, haha! Ik ken iemand die bijna al haar haar eraf heeft laten halen. Bij haar is het al iets langer, dus ik kan steeds zien hoe mijn haar er over een tijdje (waarschijnlijk) uitziet. En haar is zeker een belangrijk onderdeel van je identiteit. Op die manier kun je jezelf ook een uitdrukken.
Powervrouw is het eerste woord in me opkomt bij het lezen van dit artikel, maar dat is dus zo’n term die ik nooit gebruik. Toch slinger ik ‘m er nu maar in, want kan niks anders bedenken dat de lading dekt. Ik vind het zo knap hoe je het doet, en dat er ook onzekerheid bij komt kijken, is niet meer dan normaal. Ik durf wel te stellen dat ik er niet zo goed mee om zou kunnen gaan, met de blikken en gelach, omdat ik weet hoe ik nu al dagelijks enorm loop te balen over bad hair days.
Auteur
Lief! Het voordeel van weinig tot geen haar is dat ik nu geen bad hair days heb, haha. En het scheelt ook geld, want ik hoef niet naar de kapper en gebruik heel weinig shampoo en conditioner. Ik had ook gedacht absoluut niet zonder pruik naar buiten te gaan, maar je weet het pas zeker als het je overkomt. Kijk maar naar mij 🙂
Het grappige is, ik ken jou niet beter dan ‘met zonder haar’! Ik vind dat je het keihard rockt.Tegelijkertijd lijkt het me vreselijk dat het eraf moest, vooral ook dat je daarna constant door de spiegel wordt geconfronteerd met je ziek zijn…
Ben benieuwd hoe het er over een paar maanden uitziet!
Auteur
Dat is grappig, inderdaad! We gaan het de komende maanden zien. Ik ben ook enorm benieuwd!
O, wat naar dat je zelfs bent uitgelachen! Ik blijf erbij: je bent echt prachtig, met geen, weinig of veel haar.
Uitlachen is wel heel grof, maar het valt op en dan kijk je. Dat soort grietjes komen zichzelf nog wel eens tegen, die kunnen niet verwerken wat ze zien.
Wat mooi omschreven, kan me zelfs niet voorstellen dat mensen daarom zouden lachen, wat ongevoelig.
Ah wat lijkt het me rot als mensen lachen of je aan wordt gesproken als “jongen”… Ik vind je echt super stoer en zelfverzekerd, je bent een topper!
Wat mooi en openhartig weer geschreven! Ik kan mij onmogelijk voorstellen hoe het is om als vrouw geen haar te hebben, maar het lijkt heel heftig. Daarom vind ik het echt super dapper en beeldschoon (om het even zo uit te drukken) hoe jij er als een echte powervrouw mee om bent gegaan!
Echt ontzettend stoer van je dat je al zo snel je kale hoofd aan de wereld durfde te laten zien. Mijn werkgever heeft door een haaraandoening haar haar verloren, maar heeft er toch heel wat maanden langer over gedaan om zonder petjes of sjaaltjes naar buiten te durven.
Wel heel naar dat je toch ook vervelende reacties kreeg. Begrijpelijk dat dat je onzeker maakt. Hopelijk kan je deze opmerkingen toch naast je neerleggen en bedenken dat ze helemaal niks over jou zeggen!