5 dingen die vervelend zijn aan kanker

Van veel mensen heb ik al complimenten ontvangen over mijn positiviteit. Ik ben gelukkig iemand die positief in het leven staat, ook nu ik kanker heb. Dit maakt het een stuk makkelijker om deze fase door te komen. Maar hoe optimistisch ik ben, er zijn zeker een aantal dingen waar ik van baal. Tuurlijk, ik heb een redelijk goede diagnose, maar ook ik heb mijn momenten dat even chagrijnig word van mijn ziekte.

Moe, moe, moe

Zo heb ik veel minder energie dan normaal. Mijn lichaam is constant bezig om beter te worden. Tijdens elke chemokuur worden al mijn cellen kapotgemaakt en deze moeten natuurlijk ook herstellen. Ik merk het bijvoorbeeld met het traplopen. Zelfs al is de trap nog zo kort, ik moet even zitten en weer op adem komen. Als ik hardloop ben ik buiten adem na één kilometer en heb ik het idee dat ik aan een zuurstofapparaat moet.

Groepen vermijden

Aangezien mijn immuunsysteem kapot wordt gemaakt door de chemo, heb ik helemaal geen weerstand. Als ik nu een griepje oploop kan dit veel heftiger zijn voor mij dan voor een gezond persoon. Hierdoor moet ik groepen mensen vermijden. Ik mag niet reizen in de spits en eigenlijk ook niet afspreken met een grote groep vrienden. Erg jammer, maar op dit moment staat mijn gezondheid wel voorop. Deze periode sla ik gezellige borrels om deze reden even over.

Niet werken

Mijn life coach raadde mij sterk af om te werken in deze periode. Door mijn lage energielevel weet ik ook niet hoe ik een werkdag door zou kunnen komen. Daarnaast moet ik dus groepen vermijden. Werken vind ik leuk en ik baal ervan dat ik momenteel geen inkomen heb. Om er een positieve draai aan te geven: ik heb alle tijd van de wereld voor mijn blog. Als ik een halve dag besteed aan het schrijven van een artikel, maakt dat niet uit. Ik heb momenteel toch vrij weinig verplichtingen.

Haarverlies

Ik heb het al vaker gezegd. Toch benoem ik het nog eens in deze blogpost, want het is iets waar ik van baal. Twee weken na de eerste chemo merkte ik dat mijn haar begon uit te vallen. Ik wist van tevoren dat dit zou gebeuren, maar dat maakt het niet makkelijker. Na de tweede chemo ging het erg hard en besloot ik het overgebleven haar van mijn hoofd te laten halen met een tondeuse. Het groeit wel nog steeds, waardoor ik weer korte haartjes op mijn hoofd heb. Ik ga er vanuit dat het weer uitvalt na de volgende chemokuur.

Lees hier mijn blogpost over de periode dat ik kaal ben geworden.

Onzekerheid

Het meest baal ik van alle onzekerheid. Ja, ik heb een erg grote kans op genezing, waar ik positief door kan blijven. Toch weet ik nog niet zeker hoe dit ziekteproces verder gaat verlopen. Mijn tweede chemokuur werd met een week uitgesteld en de derde ook. Hierdoor heb ik die laatstgenoemde pas komende woensdag. Verder werd mij tijdens het gesprek van de uitslag verteld dat ik drie chemokuren en daarna bestralingen zou krijgen. Vorige week kreeg ik te horen dat het nog niet zeker is of ik bestraald kan worden. Mijn kanker zit namelijk ergens achter mijn borstbeen. In dit gebied zitten ook mijn longen en hart. Als deze organen bestraald worden, zal ik over tien jaar last krijgen van nare gevolgen (zoals borstkanker). Tijdens een CT-scan die ik eind februari heb, wordt er gekeken of ik bestraald word. Er zijn drie opties:

1. Ik word gewoon bestraald in Roosendaal;
2. Ik moet naar Groningen of Maastricht, die hebben betere technologie;
3. Ik krijg meer chemokuren.

De radiotherapeut en -laboranten houden rekening met mijn leeftijd en het feit dat ik gewoon graag fit en zonder gevolgen uit dit ziekteproces wil komen. Maar het is wel weer een onzekerheid. Iets waar ik gewoon op moet wachten en uiteindelijk zal ondergaan. Ik hoop op optie twee, want dan ben ik even een week in een andere omgeving. Een soort vakantie met dagelijks een bestraling. Mocht ik uiteindelijk toch meer chemokuren krijgen, vind ik het ook niet erg. Zo lang ze de beste optie voor mij kiezen.

Wel ben ik erg blij dat ik tot nu toe nog geen koorts heb gekregen of misselijk ben geworden door de chemo’s (even afkloppen). Hierdoor kan ik lekker mijn ding blijven doen. Dit maakt het proces een stuk makkelijker. Ik blijf lekker boeken lezen, bloggen, series en films kijken en hardlopen. Op een iets rustiger tempo, dat dan weer wel.

Ook wil ik iedereen bedanken voor de lieve reacties die ik telkens krijg. Vooral op mijn laatste blogpost, over mijn kale koppie. Ik vond het doodeng om deze post online te zetten. Deze angst was gelukkig achteraf nergens voor nodig. Ik ben blij met elke reactie die en elk bericht dat ik ontvang. Dit maakt het thuiszitten nog wat makkelijker voor mij.

Liefs,

Marloes