Studeren, lesgeven en ook nog willen schrijven…
Het zal de meeste van jullie niet ontgaan zijn, maar de afgelopen dagen werd er volop carnaval gevierd. Je hebt voorstanders en tegenstanders van het feest. Ik ben zeker enthousiast als het om carnaval gaat. Hoe ik mijn echte eerste carnaval heb beleefd als (nieuwe) Brabander? Dat vertel ik jullie graag.
Vaak weet ik niet wat ik moet koken voor het avondeten. Ik heb ook lang niet altijd zin in een pasta. Chili sin carne eet ik al minstens een keer in de week. En in een soep had ik dinsdag geen zin. Waar ik wel zin in had was pompoen.
Ongeveer een jaar geleden, volgens mij was het 18 maart 2018, trok ik voor het eerst in een paar jaar weer mijn hardloopschoenen aan. Vanaf de bank bij mijn oma zag ik mensen over de dijk hardlopen en opeens had ik zoiets van: ‘Waarom zit ik hier te luieren, terwijl ik ook aan mijn conditie kan werken?’ Ik was het eigenlijk niet eens met de slechte conditie die ik had op deze leeftijd.
Hoewel, als dit werkelijk mijn moment was, zou het niet gebeuren. Niet nu, bedoel ik. Nog niet. ‘Hé jongens. Ik moet jullie iets vertellen.’ Ik probeer zo nonchalant mogelijk te klinken, maar ik heb een kikker in mijn keel. Nora kijkt me aan en glimlacht even naar me, en mijn maag keert zich zowat om.
Ik wilde eruit – uit mijn lichaam, uit mijn gedachten, erúít – maar ik zat in dit ding opgesloten, net als alle bacteriën die me koloniseerden.