PET-scan is geen pretscan 2.0

Het was dinsdag zover: de PET-scan. Ik wist ongeveer wat ik van de PET-scan kon verwachten. Deze heb ik al eens eerder gehad. Wel zag ik enorm op tegen het feit dat overal buiten het ziekenhuis borden stonden met daarop de tekst dat mensen alleen naar het ziekenhuis moeten komen. Bloed laten prikken, de Port-a-Cath (PAC) laten aanprikken en dan nog de scans. Ik zag er als een berg tegenop om dat helemaal in mijn uppie te moeten doorstaan.

Tegenvaller

In de auto naar het ziekenhuis kwam ik erachter dat ik geen vingerprik kon laten doen op de prikpoli. Ik zag op de brief dat er meerdere buisjes bloed afgenomen moesten worden. Mijn optimistische stemming sloeg direct om. Iets wat mijn vriend meteen merkte. Vanaf de parkeerplaats was ik erg stil. In het ziekenhuis wilde ik nog even naar het toilet. Ik moest een liter water van tevoren drinken (en mocht niks eten), dus mijn blaas had wat te verduren. Op het toilet barstte ik in tranen uit. Wat oneerlijk en klote dat er bloed uit mijn arm gehaald moet worden. Toen ik uit het toilet kwam, begroef ik mijn gezicht in de armen van mijn vriend. Hij had gelukkig al aan een ziekenhuismedewerker gevraagd of hij mee mocht en dat was het geval.

Prikpoli

Eenmaal op de prikpoli vroeg ik naar kamer vijf. Dat is de enige kamer met een bed en het is ook een kamer van waaruit je niet in andere kamers kunt kijken. Ik vind het zo naar als ik zie hoe anderen geprikt worden. Bovendien voedt dat mijn angst op dat moment erg. Kamer vijf was echter bezet, dus ik moest even wachten. Er werd namelijk een baby’tje geprikt. Tien minuten lang wachtte ik in de wachtkamer, terwijl ik de baby keihard hoorde huilen.

Ik vroeg of ik anders misschien toch in een andere kamer geprikt kon worden. De tijd drong namelijk, want mijn afspraak om de PAC aan te prikken naderde. Kamer vier bleek ook geen uitzicht te bieden op andere prikkamers. Bovendien bleek de stoel in prikstand te kunnen. Ik vroeg om verdovende spray en of de verpleegster de dunste naald kon gebruiken. Het lukte haar om de naald in één keer in de ader te prikken. Ik huilde nog steeds flink, maar was ondertussen ook opgelucht dat het zo goed lukte.

Port-a-Cath

Na de prikpoli was het tijd voor de PAC. Mijn vriend en ik liepen naar het oncologie centrum. Hij nam plaats in de wachtkamer, terwijl ik naar de dagafdeling ging. Ik meldde mij bij een verpleegster en mocht op een stoel wachten tot er iemand tijd had voor mij. Weer werd ik hartstikke nerveus. In de ochtend smeerde ik mijn PAC in met verdovende crème. Die werkt alleen niet goed bij mij. Mijn PAC blijft erg gevoelig. Het aanprikken doet bij mij dus gewoon pijn. Gelukkig kwam mijn life coach even langs om met mij te praten (en mij hierdoor af te leiden). Van mijn vriend had ze al begrepen dat ik weer zenuwachtig was. Toen het tijd was om mijn PAC aan te prikken, vroeg mijn life coach of ik wilde dat zij erbij was. Heel lief van haar. Toch zei ik dat dat niet hoefde.

De verpleegster die het infuus zette, had al eens vaker mijn infuus goed geprikt. Ik vertrouwde haar hierdoor volledig. Ik nam plaats in een stoel in een kamertje. Aan de verpleegster vertelde ik hoe gevoelig mijn PAC is. Ook vertelde ik over mijn angst. Dat vertel ik iedere keer opnieuw in het ziekenhuis. Ik vertel het liever te vaak dan dat er geen rekening met mijn angst wordt gehouden. De verpleegster nam de tijd voor me. Ze leidde me af door allerlei dingen te vragen en prikte zo het infuus in één keer raak in de PAC. Weer een opluchting.

PET-scan

Mijn vriend en ik liepen hierna door het hele ziekenhuis naar de nucleaire afdeling. Ik meldde mij aan voor de PET-scan. Mijn vriend mocht gewoon mee de wachtkamer in en hoefde pas weg toen ik aan de beurt was. Een aardige laborant haalde mij op. Ik maakte een leuk praatje met haar. Ze spoot eerst wat (enorm gore) vloeistof door mijn infuus. Op die manier kon ze zien of het infuus goed was aangesloten. Die vloeistof proef je. Een goed teken, maar zo vies. Ik kwam tot de conclusie dat de vloeistof smaakt naar zo’n echte ziekenhuisgeur. Daarna spoot ze radioactief vloeistof in het infuus, gevolgd door nog een keer die vieze vloeistof.

Zo’n drie kwartier zat ik heel stil in een kamer. De laborant had op mijn verzoek de radio wat harder gezet. Zo ging de tijd wat sneller. Toen het tijd was voor mijn PET-scan, mocht ik eerst nog een keer naar het toilet. Fijn, want de scan duurde een uur. Bij de scanner nam ik plaats op het bed. Mijn handen moesten boven mijn hoofd liggen. Geen probleem. Alles was precies hetzelfde als de vorige keer. Ik moest heel stil blijven liggen tijdens de scan. Dat kan ik heel prima, maar ik schrok een paar keer van een heel harde ping die uit de scanner kwam. Dan kan ik nog zo mijn best doen, op zo’n moment maak ik toch een schokreactie.

CT-scan

Na de PET-scan bleek ik ook nog een CT-scan te hebben. Een andere laborant sloot weer wat aan op mijn infuus. Nu kreeg ik contrastvloeistof in mijn lichaam binnen. Ik weet niet of ik het ooit eerder in mijn blogposts vertelde. Van contrastvloeistof word je heel warm van binnen. Ook krijg je het gevoel dat je in je broek plast. Goed om van tevoren te weten. Bij mij leggen ze het elke keer uit, maar alle scans die ik al heb gehad wist ik dat nog. Na de scan moest ik weer richting het oncologie centrum. Daar haalde dezelfde verpleegster het infuus uit de PAC.

Uitslag

Om half elf liep ik het ziekenhuis binnen en om kwart over twee liep ik het ziekenhuis uit. Ik was best moe. Voornamelijk door alle emoties. Mijn vriend had het goede idee om ergens op een terras in de schaduw wat te drinken. Hij had ook heerlijke dingen bij de bakker gehaald. Daar had ik enorm zin in na al die uren zonder eten. Op het terrasje bestelde ik nog wat olijven, chips met sambal-mayodip en brood met smeersels. Ik kwam er lekker bij.

Vandaag heb ik om kwart over drie mijn uitslag. Ik voel niet echt zenuwen. Weet je wat het is, ik kan toch niks aan de uitslag doen. Of de uitslag positief of negatief is. Dus het heeft geen zin om in spanning te wachten. Mijn vriend gaat mee naar het gesprek. Helaas mag mijn moeder niet mee, maar ik mag haar wel inbellen. Zo kan ze tegelijkertijd met ons horen wat de uitslag is. Dat vind ik een fijn idee (en zij ook). Tot het gesprek ga ik vooral relaxen, lekker uitgebreid ontbijten en veel koud water drinken. En dan hoor ik over een paar uur hoe mijn leven er verder uit gaat zien.