De verwijdering van de Port-A-Cath | Deel 4

Donderdag 15 juli was het eindelijk zo ver: de verwijdering van de Port-A-Cath. ’s Ochtends was ik nog aan het werk. Dat vond ik fijne afleiding. De zenuwen waren er wel, maar kwamen vooral toen mijn vriend en ik onderweg naar het ziekenhuis waren. Bij de balie vroeg ik waar ik naartoe moest en samen met mijn vriend liep ik naar de dagafdeling. Helaas bleek daar dat de ‘één-begeleider’-regeling niet op die afdeling gold. Ik snapte het natuurlijk wel, maar leuk was anders. Huilend nam ik afscheid van mijn vriend en nam een lieve verpleegster mij mee naar een kamer op de afdeling. Daar namen we het één en ander door, moest ik pillen slikken (paracetamol, een ontstekingsremmer en maagbeschermer) en een operatiehemd aantrekken.

Voorbereiding op de verwijdering van de Port-A-Cath

Ik had er best wat moeite mee dat ik weer in het ziekenhuis was. Dit was het ziekenhuis in Bergen op Zoom (normaal ga ik naar die in Roosendaal, waar ik eind 2019 een punctie kreeg. Ik voelde me ook weer echt even de kankerpatiënt die ik vorig jaar was. Op de kamer waar ik lag, was ook een ander meisje, maar het was redelijk ongemakkelijk. Wat zeg je namelijk tegen elkaar? “Waarom lig jij hier?” Je weet van elkaar dat je naar de operatiekamer moet en operaties zijn nooit leuk. Zij werd voor mij opgehaald en er kwamen twee mannen op de kamer bij, met wie ik ook geen woorden uitwisselde. Mijn zenuwen hield ik aardig onder dwang, tot de verpleegster zei dat het mijn beurt was. De duwde me op mijn bed richting de voorbereiding van de operatiekamer en daar liepen de spanningen bij mij hoog op.

De Port-A-Cath werd aangeprikt

Eigenlijk had ik afgesproken dat ik een kapje zou krijgen, voordat ze mijn Port-A-Cath zouden aanprikken. Met een kapje kunnen ze je in een lichte slaap brengen. Echter zei de operatiemedewerker voor ik op de voorbereidingskamer terechtkwam dat hij dat niet wilde doen. Blijkbaar worden volwassenen daar over het algemeen enorm misselijk van. Dus moest de verpleegster mijn PAC aanprikken. Gelukkig mocht ik hard knijpen in de handen van de operatiemedewerker, al had ik er weinig kracht voor. Ook moest ik een haarnetje omdoen. Ik dacht nog: “Gek, die heb ik vorig jaar helemaal niet gehad toen ik op de operatiekamer kwam.” Logisch, want toen was ik kaal. Goed, de Port-A-Cath had een infuus en ik werd naar de voorbereidingskamer gebracht. Daar werden een aantal dingen op me aangesloten, alvorens ik naar de echte operatiekamer werd gebracht.

Verder heb ik geen hoge eisen

Het fijne van de operatiekamer vind ik dat tot nu toe altijd iedereen heel aardig en vrolijk is. Ondanks dat het geen fijne situatie is, wordt er altijd veel gelachen. Op de OK namen ze een hele lijst met elkaar door. Dat is een officieel iets, zodat voor iedereen nogmaals duidelijk is om wat voor operatie het gaat. Daarna vroeg een van de operatiemedewerkers aan mij of ik nog vragen had. “Geen vraag, maar ik hoop wel dat alles in een keer goed gaat.” De chirurg vroeg daarop lachend of ik verder nog eisen had, dus ik zei: “Nee, geen eisen verder, maar ik heb wel enorm hoge verwachtingen.” Uiteindelijk was de anesthesist (degene die over narcoses gaat) er ook en kon het ‘feest’ beginnen. Ik kreeg een beademingsmasker voor, de narcose diende de anesthesist toe via mijn Port-A-Cath en meerdere mensen zeiden ‘welterusten’.

De operatie verliep goed

Zo ging ik heel ontspannen onder narcose. Toen ik wakker werd op de uitslaapkamer, vroeg ik of de verwijdering van de Port-A-Cath goed was gegaan. Dat was gelukkig zo. Wat een opluchting. Daarna vroeg ik of ik niet misschien nog een uur langer onder narcose kon, want ik sliep zo lekker. Naast me lagen een kaartje en een reep Tony’s Chocolonely karamel-zeezout. Iemand van mijn wandelgroep (daar vertel ik binnenkort wel meer over) die werkt op de OK en had dat als verrassing op mijn bed neergelegd. Heel lief! Op een gegeven moment nam de verpleegster van de dagafdeling mij weer mee (volgens mij). Mijn vriend wachtte op mij met een ballon. Gelukkig mocht hij dit keer wel mee op de afdeling.

Bijkomen van de verwijdering van de Port-A-Cath

Op de afdeling at ik eindelijk twee boterhammen met margarine en kaas en dronk ik een paar glazen limonade. Vanaf 07.15 was ik al nuchter en vanaf 11.15 had ik niks meer gedronken (op het water voor de pillen na). Verder had ik ook wel echt een tijd nodig om echt bij te komen. Op een gegeven moment haalde mijn vriend mijn medicijnen op bij de ziekenhuisapotheek. Ik had gezegd dat ik geen Oxycodon wilde. Dat is een heel zware pijnstiller. Heel fijn tegen de pijn, maar na mijn Port-A-Cathoperatie vorig jaar, kreeg ik na de tweede pil een bad trip. Daar had ik absoluut geen zin meer in. Wel kreeg ik ontstekingsremmers en maagbeschermers mee. Ik denk dat rond kwart voor zeven mijn vriend mij in een rolstoel door het ziekenhuis naar de uitgang reed.

Ik heb het wel onderschat

Aangezien het een relatief kleine operatie was, onderschatte ik de pijn wel. Vrijdagochtend had ik een beetje pijn, maar vond ik het meevallen. Naar mate de dag vorderde, kreeg ik steeds meer pijn. Dit hele weekend lig ik vooral stil op bed, zodat ik zo min mogelijk pijn heb. De pleister met verband haalde ik er zaterdagavond met veel moeite af. Eigenlijk mocht het vrijdagavond al, maar daar was ik nog niet klaar voor. Op het moment van schrijven (zondag) heb ik nog steeds veel pijn en ik denk dat het nog even duurt voor ik weer echt een beetje normaal de dagen doorkom. Ik ben ook heel snel weer moe. Zo’n operatie is natuurlijk ook niet niks.

Weer een stap in de gezonde richting

Maar: ik ben wel eindelijk af van dat rotding! Tegen de chirurg zei ik ook dat hij de PAC mocht weggooien en dat ik de Port-A-Cath na de verwijdering absoluut niet mee naar huis wilde (sommigen willen dat namelijk wel). Ik ben enorm blij dat ik niet meer elke zes weken naar het ziekenhuis moet om de PAC door te spoelen. Hopelijk bezoek ik het ziekenhuis de komende jaren alleen voor bloedonderzoeken en uitslagen. Ik ben er wel even helemaal klaar mee namelijk. Met deze operatie heb ik weer een stap in de richting van een gezonder leven gezet. Op naar nog vele kankervrije jaren!