De Port-A-Cath-operatie ging niet door | Deel 3

Het is alweer een paar weken stil op mijn blog. En dat heeft een reden. De Port-A-Cath-operatie zou 22 juni plaatsvinden, daar schreef ik toen ook een blogpost over. Ik zag vooral op tegen het feit dat ik plaatselijke verdoving kreeg in plaats van dat ik onder narcose mocht. De dag zelf was best chaotisch. Eerst ging ik op gesprek bij mijn hematoloog (oncoloog op het gebied van bloedkankers) en hoorde ik dat ik dus een jaar ‘schoon’ was. Voor de zekerheid vroeg ik of een narcose, of des noods een roesje (lichte narcose) niet toch mogelijk was. Maar helaas zei de hematoloog van niet. Om 13.30 uur stond de ingreep op de agenda. Tussendoor werkte ik gewoon, zodat ik wat afleiding had.

Maar toen werd de Port-A-Cath-operatie verplaatst…

De ingreep stond dus om 13.30 uur gepland. Er kwam alleen een spoedoperatie tussendoor (als ik het goed heb onthouden), waardoor ze vroegen of ik misschien ook om 16.00 uur beschikbaar was. Dus terug naar huis, weer aan het werk en toen rond 15.30 uur terug naar het ziekenhuis. Mijn moeder was trouwens mee, want zij kan goed tegen ingrepen en ik mocht iemand naar de ingreep meenemen. Alleen toen kwam het dus. Zodra ik over de drempel van de poliklinische behandelkamer stapte, raakte ik in paniek. Huilend zei ik tegen de aanwezige verpleegster (waarschijnlijk had ze een andere functie, maar dat soort dingen weet ik niet, haha) dat ik zo graag onder narcose wilde. Ik baalde er enorm van dat dit niet mogelijk was. Volgens haar was het wel gewoon mogelijk en ze haalde er direct de chirurg bij.

Ik kreeg twee opties voor de verwijdering van mijn PAC

De chirurg vertelde dat ik twee opties had: of nu onder plaatselijke verdoving de kleine Port-A-Cath-operatie of op de wachtlijst voor de operatie op de operatiekamer. Ik twijfelde, want de ingreep duurde maar zo’n vijftien minuten. Moest ik alleen wel vijftien minuten op een behandelbed liggen en dat durfde ik niet. De chirurg zei ook dat hij niks tegen mijn wil in wilde doen. Uiteindelijk koos ik voor de optie van de wachtlijst voor de OK. Het was dan alleen wel onzeker wanneer mijn Port-A-Cath-operatie kon doorgaan. Het ziekenhuis haalt nu namelijk veel in wat door COVID niet doorging. Dit betekende ook dat ik mijn PAC weer moest laten doorspoelen, wat enorm veel pijn deed, maar ik had het ervoor over.

De nieuwe datum voor de operatie

Vorige week belde het ziekenhuis dan eindelijk. Ik had het telefoontje niet gezien, maar mijn vriend staat als contactpersoon in mijn persoonlijke ziekenhuisgegevens en neemt wel altijd zijn telefoon op. Aan hem vertelden ze dat mijn Port-A-Cath-operatie komende donderdag plaatsvindt. Wat een opluchting. Aan de ene kant ben ik enorm blij dat er eindelijk een datum is waarop ik verlost word van mijn PAC, maar aan de andere kant levert dit ook stress op. Ik merk nu pas dat ik nog een hele hoop moet verwerken van vorig jaar. Iedere keer dat ik in het ziekenhuis kom, lopen de tranen over mijn wangen en ook nu ik deze blogpost schrijf, zitten de emoties hoog. Dit vreet enorm veel energie en daarom was ik de afgelopen tijd minder actief op mijn blog en op Instagram.

Maar goed: na donderdag ben ik hopelijk eindelijk van dat rotding af!