Boekreview | M.J. Arlidge – Iene Miene Mutte

Zo. Het is al een hele tijd geleden dat ik een blogpost schreef over een boek. De laatste boekreview verscheen halverwege augustus en ging over ‘Doing It!’ van Hannah Witton. Het is ook niet dat ik geen boeken meer lees, maar ik lees momenteel wel heel weinig. Nou ja, ik lees veel literatuur voor mijn studie. Begin augustus begon ik ook in het boek De mooie voedselmachine. Een heel interssant boek, maar ik heb er al minstens twee maanden niks in gelezen. Om weer in een leesflow te raken, kocht ik laatst op Marktplaats het boek Iene Miene Mutte en in deze post kom jij erachter of dit boek iets voor jou is.

“Waarom deed ze dit? Ze dwong haar slachtoffers een duivels spel van iene, miene, mutte te spelen, wetende dat de schutter uiteindelijk veel meer zou lijden dan het slachtoffer. Ging het om heet blijvende trauma van degene die het overleefde? Was dat de kick?”

Verhaal

Iene Miene Mutte gaat over een moordenaar (of moordenares) die mensen ontvoert. De mensen die worden ontvoerd, worden steeds in tweetallen ontvoerd en op verschillende verlaten plekken achtergelaten. Elk stel krijgt een pistool en een dilemma: een ander doden of zelf gedood worden.

Inspecteur Helen Grace en haar team proberen de moordenaar te ontmaskeren. Wie is deze persoon en waarom geeft zij de slachtoffers zo’n duivels dilemma? En worden deze slachtoffers willekeurig gekozen of zit er ook een bepaalde reden achter? Het lijkt of de slachtoffers en plaatsen willekeurig gekozen zijn, maar Helen vertrouwt hier niet helemaal op. Er moet meer aan de hand zijn…

Populair

De boekenreeks van M.J. Arlidge is razend populair. Ik wilde weleens weten waarom en besloot daarom om Iene Miene Mutte te lezen. Bovendien dacht ik van tevoren dat een thriller mij misschien wel in een leesflow kon krijgen. En of dat gebeurde! Ik ben enorm fan van thrillers en detectives. Thrillerfilms kijk ik absoluut niet graag, maar van het boekengenre geniet ik vaak. Vanaf het eerste moment zat ik al in het verhaal. De hoofdstukken zijn kort, wat ik wel fijn vind. Het is ook wel nodig, want het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. Zo zijn er bladzijdes vanuit het perspectief van de moordenaar, maar ook vanuit Helen Grace, collega’s van haar of vanuit de slachtoffers. In sommige boeken vind ik die perspectieven heel verwarrend, in dit boek niet. M.J. Arlidge weet het verhaal heel duidelijk te vertellen.

Schrijfstijl

Normaliter lees ik een van origine Engelstalig boek liever in het Engels. Op die manier heb ik het idee dat ik de schrijfstijl en het verhaal optimaal meekrijg. Nu gunde ik mezelf de vertaling. Ik heb geen enkel probleem met de Engelse taal, maar in het Nederlands lees ik sneller en net iets meer ontspannen. Toch stoorde ik mij niet aan de vertaling. Het verhaal leest lekker weg. Er worden geen moeilijke woorden gebruikt en eigenlijk is het hele verhaal één grote cliffhanger mét heel verrassend einde. Als ik eenmaal in een thriller/detective begin, wil ik het boek het liefst zo snel mogelijk uitlezen. Dit boek las ik dan ook in drie dagen.

Aanrader

Ik raad Iene Miene Mutte zeker aan om te lezen. Wel moet je van thrillers en detectives houden, anders is dit boek niks voor jou. Deel twee van de serie, Piep zei de muis, heb ik gereserveerd bij de bibliotheek. Ik hoop dat ik dit boek snel mag ophalen. Op Instagram vertelde iemand mij dat het wel leuker is om de boeken in de juiste volgorde te lezen. Elk boek heeft een op zichzelf staand verhaal, maar de hoofdpersonages vormen een rode draad door de boeken.

Momenteel lees ik geen boek. Misschien koop ik Piep zei de muis wel gewoon, zodat ik lekker verder kan met deze boekenserie. Deel drie en vier heb ik namelijk al kunnen lenen van de bieb.

Welk boek lees jij op dit moment?