Mevrouw Marloes
Nu ik kanker heb, leer ik een hoop dingen over mijn lymfeklierkanker. Niet alleen over de ziekte, maar ook over zaken die erbij horen. Toen ik te horen kreeg dat ik lymfeklierkanker heb, stelde ik ook de vraag of mijn haar zou uitvallen. Daar denk ik nogal snel aan als ik aan die ziekte denk. Het antwoord was helaas ‘ja’. Tijd voor mij om direct in actie te komen.
Wat was ik zenuwachtig. Acht januari om negen uur liep ik samen met mijn vriend naar de dagbehandeling van de Oncologie. Het moment dat we de afdeling opliepen, schoten de tranen mij in mijn ogen. Nu werd het toch wel wat ‘echter’, die lymfeklierkanker. Ik raakte redelijk in paniek. Een infuus zou weer in mijn arm geprikt worden. Gelukkig had ik speciale crème (EMLA-crème) mee. Deze crème werd op een deel van mijn arm gesmeerd en zorgde ervoor dat dat stuk van mijn arm een beetje verdoofd zou zijn.
Zo, dat is eruit. 2 januari kreeg ik de uitslag. Samen met mijn vriend en mijn moeder wachtte ik in de wachtkamer van de afdeling Oncologie tot ik ‘het’ gesprek zou hebben. We vermaakten ons even met de Jan van Haasteren puzzel tot we geroepen werden door de hematoloog*. In de kamer gingen we zitten en kregen we te horen wat ik heb.
Maandag was het tijd voor de PET-scan. Het laatste onderzoek voor ik de uitslag krijg. Het gesprek dat ik heb over de uitslagen van alle onderzoeken is vandaag namelijk om half elf. Ik ben zenuwachtig, maar blij dat ik waarschijnlijk te weten kom wat er met mij aan de hand is. Op het moment van schrijven staat de televisie aan en ik kijk naar de show van Jochem Myjer om mijn gedachten wat te verzetten. Maar goed, de uitslag is iets voor een andere keer. Ditmaal vertel ik over de scan.
Het is alweer bijna een week geleden dat er een blogpost van mij verscheen. Deze ging over dat ik op de spoedeisende hulp was beland. Ook schreef ik dat ik die dag een gesprek had met een internist*. Nu ben ik alweer een paar dagen verder en staat mijn leven redelijk op z’n kop.